အသံမဲ့က်မ္းစာ

“ အသံမဲ့က်မ္းစာ ”

အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္မွေတာ့
ႏွလံုးသားကို ပသလိုက္ရတာကလြဲလို႔
မဲ့ျပံဳးတစေတာင္ ငါ မရလိုက္ပါဘူး
ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ သမိုင္း
ခပ္ရိုင္းရိုင္း ေျပာရရင္
ငါ့ အေၾကာင္း ငါ ေရးတာေတာင္
မင္းနာမည္နဲ႔ စိမ္းေမွာင္လဲ့ျဖာ
ေန၀င္သြားျပီလား ?
တကယ္ေတာ့
ကိုယ့္၀င္ရိုးနဲ႔ကိုယ္
တျခမ္းပဲ့ လင္းအက္ခ်င္ခဲ့တာပါ
ေပးဆပ္သူဆိုတာ
ဒဏ္ရာထက္က သနပ္ခါးကိုပဲ
ရင္ဘတ္အျပည့္ ရႈိက္သြင္း
လအဆင္းနဲ႔ ေသခဲ့တဲ့
ၾကယ္ေတေလေပါ့
ခ်စ္သူရဲ႕ အရိပ္ေလး
ေ၀းေပ်ာက္မႈန္ပ်ယ္ သြားတာကို
သံသရာတဆံုး လိုက္ၾကည့္မိတဲ့
ေက်ာက္ရုပ္အကန္းဟာ ငါကြဲ႕
ဘယ္ေတာ့မွ
ကမာၻၾကီးလံုး၀န္းေၾကာင္း
သက္ေသ မျပၾကပါနဲ႔
ခ်စ္သူျပန္လာရင္ဖတ္မဲ့
ငါ့ေက်ာျပင္က ေသတမ္းစာ
သူ႔နာမည္ အခါခါပါေနရင္
သူ နာက်င္မွာ
ငါ ...... စိုး .... ရြံ႕ .... လို႔ ..... ပါ

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )