ဆဌမေမာင္း

“ ဆဌမေမာင္း ”

ေက်ာက္ေခတ္က ေသခဲ့တဲ့
ေရခဲျမစ္ တစ္စင္းေပါ့
သူ႔ရင္ အလည္တည့္တည့္
ေရေမွာ္ခက္ စည္းရိုးကာရံ
ပဲ့တင္သံမၾကားရတဲ့ သမိုင္းဆီ
ေျမၾကီးစလြယ္သိုင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္
အဲဒီ မနက္ေပါ့
၀ိဉာဥ္ႏႈတ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီက
သူ႔ကိုယ္သူ အလမၸာယ္ျပ
ပြင့္ဖတ္မိုးေတြ ေဖြးခနဲ ရြာခ်လိုက္တယ္
တူဒမ္ခမန္နဲ႔ မံမီတခ်ဳိ႕ကေတာ့
ငါ့ကဗ်ာေတြကို ေဆးစိမ္
ေကာင္းကင္အိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲေနရဲ႕
ဂစ္တာတလက္ကို ေရျဖန္းတဲ့အခါ
တံုဆိုတဲ့ ခပ္သဲ့သဲ့ ခ်မ္းပံုလို
ငါနဲ႔ ငါ့ခဲတံေလး
ေဟာဒီကဗ်ာေတးကိုပဲ
ကီးခ်ိန္းဆိုရဦးမွာေပါ့ေလ

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )